بسم الله الرحمن الرحیم...

امروز اول مهر بود.. انگار همین دیروز بود که روپوش مدرسه تنم کردم و راهی مدرسه شدم

راهی برای راهی که همیشه آرزو داشتم پایانش موفقیت و سربلندی و خدمت به خلق و رضایت خداوند باشه 

بگذریم....

از اون روزا خیلی میگذره ... و من این روزا دارم آماده ی رفتن به سنگری میشم که بایدتوش ساخته بشم، آماده بشم 

و بیشتر از هروقت دیگه عزممو جزم کنم برای رسیدن به رضایت خدا

همون خدایی که همیشه کنارم بود و دستامو گرفت... همونکه هیچوقت منو تنها نذاشت

ومن عجیب همه جا حضورش رو حس کردم 

وضو میگیرم و کتابش رو مقابلم میذارم... خدابا با نیت خدمت به خلق  تو و رضایت تو ، وارد  عرصه ی جدیدی از علم آموزی میشم

خدایا تو پناهم باش وقتی که هیچ سرپناهی ندارم... تو یاورم باش وقتی تو تنهایی هام سرگردونم...

خدایا راهم خیلی طولانیه... دارم از خانوادم دور میشم و تنها سلاحم دراین راه شاید پر فراز و نشیب 

توکل به تو و توسل به اولیای تو ست... 

خدایا کمکم کن... مثل بچگی هام که دستامو گرفتی... مثل نو جوونیم که پناهم بودی .. 

خدای من.... یادمه وقتی چندسال پیش خبر ترور شهدای هسته ای کشورم رو شنیدم خون توی رگ هام به جوش اومد و تصمیم گرفتم ادامه دهنده ی راهشون باشم

ادامه دهنده ی راه مصطفای ترور شده ی عزیزم... و ادامه دهنده ی راه همه ی اونایی که رفتن تا شرافت و ایمان ما جاودان باقی بمونه

خدایا.. کمکم کن تا ادامه دهنده ی واقعی برای راه و هدفشون باشم

خدای من... به تمام شهدای راه تو اقتدا میکنم، برای رسیدن به تقرب به تو برای کسب رضایت تو...

خدای من کمکم کن که تو راهم محکم باشم، دستامو بگیر تا توی این راه نلرزم...

الهی به امید تو:))

+به قول جناب حافظ...

گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور......